Afscheid

Een te koude decemberdag wordt het jaar 2025 ten grave gedragen, een kuchende winter kijkt meedogend toe. Als een oude man met rimpels en gebrekkig geheugen van te veel nieuwsberichten en versleten ideeën. Bijna een jaar geleden was dit oude jaar nog bron van hoop en nieuwe kansen.

Traag, met mijn handen diep in de zakken volg ik de stoet van verloren kansen. 2025 had geschreeuwd via schermen, gejaagd door agenda’s. Maar hij had ook kleine momenten nagelaten die bij enig stilstaan en monkelend denken, wat geluk hadden gebracht en een andere kijk op wat ons soms durfde overheersen.

Iemand spreekt bijna een lofrede, dat hoeft niet. Het jaar kent zijn tekortkomingen. Het afscheid is dubbel, zoals dat gaat  met voorbije dingen. Gemiste kansen naast mooie herinneringen, het geheugen is gelukkig selectief en doet ons neigen naar dit laatste.

Mijmerend staan we, alweer een beetje ouder, plannen te maken voor het nieuwe jaar dat zich opdringerig als een onschuldige deerne presenteert.

Rust zacht, 2025, je was verre van perfect, maar je was van ons en wie zijn wij om te durven klagen, 2026 belooft ons immers veel?

Belleman