Carolo’s
Charleroi, de koningin van het vliegen aan drie cent, was dezer dagen nog eens in de belangstelling. Negatieve belangstelling. Voor duizenden reizigers werd de baan naar de luchthaven “the boulevard of broken dreams”. Waar men normaal van de grond gaat, geraakte men nu niet binnen. Kinderen en koffers, gevolgd door straffe uitspraken door gemiste vakanties, vulden onze schermen.
Geef toe: de eerste gedachte die bij je opkomt: gelukkig is mijn vakantie later of werd ze geschrapt wegens dodelijke energietarieven?
Onze Voorzitter van de Onafhankelijke Republiek Overnelle (ORO) die als enige de buitenlandse pers volgt, begreep de chaos, zeker toen hij een telefoontje kreeg van een man met een Guinness tongval en het was nog maar 10u in de morgen.
Hij had vaag iets begrepen van vluchten te mogen verleggen naar “Den Bieshoop” de internationale luchthaven van onze Onafhankelijke om zo de miserie in Carololegium (de mooie oude naam van de stad waar Vlamingen thuis zijn sinds het begin van de 20ste eeuw) te helpen oplossen.
Tevergeefs probeerde onze grote Roerganger het aan het Ierse verstand te brengen dat dit een onmogelijke zaak was. Er waren nu al in de naburige Vrijstaat auto’s alom door de vele asfaltwerken in het kader van de ontharding van de Vrijstaat. Voeg daar nog “den ijzeren” weg die 14 dagen zou dicht blijven! Trop is te veel!
Hij zag ook al het luid protest van de omwonenden bij ons vliegveld bij het landen van de zoveelste goedkope Boeing of Airbus. Wijselijk besloot hij “another time” te antwoorden aan de hitsige CEO, een zinnetje dat hij nog onthouden had uit één of andere Netflix reeks.
“Stel je voor” zei hij na het neerleggen van de telefoon, “dat onze dierbare Bieshoop zou gekoppeld worden aan het imago van deze luchtvaartondernemer! Het zou jaren duren vooraleer we ons sérieux zouden terugwinnen!”.
Gelijk had hij, economisch niet maar moreel wel.
Belleman