De kracht van een team
Ik lees elke dag kranten. Ze houden me op de hoogte en zijn vaak ook bron van ergernis. Een artikel, geschreven door een meneer met ervaring in de jeugdsector, deed me terugdenken aan mijn jeugd die elke dag wat verder lijkt en dus mooier.
Hij onderstreepte hier het belang van jeugdkampen als leerschool voor samenwerken en teamvorming.Jongeren leren er samen verantwoordelijkheden nemen. Dat er deze zomer excessen waren die de media in hun doodse periode benadrukten, lijkt inmiddels reeds wat geleden.
Wat me eerder bijblijft van het schrijfsel is het positieve van de teamwerking, het samen opgroeien, het samen met vrienden op zoek gaan, leren voor het leven.
Mocht je deze hechte samenwerking overbrengen naar de samenleving van de “grote mensen”, zou onze wereld er anders uit zien: respectvoller, dynamischer? Onoplosbaar lijkende problemen krijgen hun beslag. Met vallen en opstaan, want wie is perfect, wie heeft de wijsheid in pacht?
Het lijkt naïef hoor ik je denken? Is elk nobel streven naar een doel dat de wereld voor ons allen beter maakt, dit niet? Zalig zij die deze lef nog hebben en zo misschien verandering brengen in een verstarde wereld van verouderde structuren en oubollige belangen. Lang genoeg aan de boom schudden verandert de stugste olijf tenslotte in olie .
De teamspirit en durf is wat we de laatste tijd ontbreken in de politiek, ook lokaal. Wel heb ik, terwijl sommigen zuchtend aan de zijlijn toekeken, jongeren zien strepen trekken: tot hier en niet verder of het stopt. Ze halen voorlopig nog niet het daglicht en zijn enkel intern gekend. Dit maakt ze daarom niet minder belangrijk want ze waarborgen een eerlijke en rechtvaardige opvolging van bepalende dossiers.
Misschien is dit een begin van een nieuwe teamwerking, een vernieuwing die adem kan geven aan een vaak verstikkende omgeving die te veel voor zichzelf zorgt.
Misschien maakt dit echte democratische opvolging mogelijk in ongedwongen openheid?
Naïeve Belleman