De rattenvanger

Onze doorluchtige Voorzitter dacht dat hij nog niet goed wakker was. Slierten mensen passeerden de revue, deden het stof opwaaien. Het was alsof ze gelokt werden door het verleidelijke fluitspel van de rattenvanger van Hamelen. Aan de klederdracht te zien was het eerder de tocht door de woestijn, op naar het beloofde land.

Na goed wrijven in de nog zanderige ogen, bleek het te gaan om honderden kooplustigen die op weg waren naar een failliete schoenzaak in de naburige Vrijstaat. Ze zullen hun nieuwe, goedkope schoenen wel kunnen gebruiken want op deze loopse manier verslijt je ze natuurlijk snel. Rijen lang bleek het succes van de zaak die tot 75 % korting beloofde.

Aan de drukte te merken waren de vieze russen lang vergeten alhoewel onze illustere Voorzitter toch ook mensen met lege handen zag terugkeren. Niet meer de gepaste maat gevonden? Verloren gelopen? Neen het waren nadenkende mensen die het geheel toch wat te risicovol vonden en liever ergens anders wat meer betaalden in coronatijd. Bleek nadien dat Angèle ook nog wou gaan want de grote voorganger had dringend een nieuw paar kameelharen pantoffels nodig. Een strenge blik van de almachtige was haar deel, ze kon zich de moeite besparen, no way!

Sommige kopers kwamen zelfs op TV verklaren dat ze 1.200 euro hadden bespaard door voor 600 euro te kopen. De logica ontgaat me, je hebt toch maar twee voeten? Of is het zoals met goedkope drank: hoe meer je drinkt, hoe meer je bespaart?

Een telefoontje van onze Voorzitter naar de grote leider van de naburige Vrijstaat deed het nodige. Met een zelden geziene daadkracht besloot deze dat de winkel best zou sluiten als de nodige veiligheidsvoorschriften niet konden gerespecteerd! De winkel besloot zelf de handdoek, of moet ik zeggen de sneaker, in de ring te gooien: dicht!

Oververmoeide medewerkers vielen na deze beslissing mekaar, tegen alle maatregelen in, huilend en uitgeput om de hals. Ontgoochelde kopers dropen af richting Brussel. De parking slaakte een zucht van opluchting. De curatoren droogden hun tranen met het vele zachte inpakpapier dat was achtergebleven.

Belleman