De stok in het artificiële hoenderhok
Als je wenkbrauwen wat stugger worden en ze bij elke kappersbeurt dienen bijgewerkt ben je op de leeftijd gekomen dat er niet veel mensen meer zitten te wachten op jouw professionele bijdrage om de maatschappij te laten draaien.
Het spel is een stuk gespeeld. Hopelijk goed, wie zal het zeggen?
Dit neemt niet weg dat je alles wat gebeurt nog steeds met de verbaasde, grote argusogen (probeert) te volgen. We denken wat mee te zijn ook met de laatste digitale en artificiële ontwikkelingen die, als ik de lectuur hierover mag geloven, alles nog veel sneller zullen klaren. Zodanig snel dat heel wat creatieve jobs en onderzoek overbodig zouden kunnen worden. Het menselijk intellect mag gaan rusten, je wordt gedacht.
Op dat moment ga ik even aan de kant staan om alles wat we in het voorbije leven meemaakten te overdenken. Waarvoor staan we als mens nog, wat maakt ons meer mens en vooral als je alle ellende ziet van doorgeslagen fascistoïde gekken, hoe kan de boel opnieuw in de goede richting gestuurd?
Ik meen dat ons denken de enige sleutel is voor dit wereldgrote probleem.
Ik ga het formuleren, zoals ik vroeger ook deed voor mijn leergierig jong volkje wiens intellectuele honger een uitdaging was voor eigen bezig zijn.
Een boutade, maar het bevat wel een uitdaging en dat was net de bedoeling, discussie volgde gegarandeerd.
Heb je ooit al een juiste bewering gehoord ingeleid door “Meneer ik dacht dat…” Mijn reactie was steeds:” Als je denken in de verleden tijd gebruikt, profiteert iemand ervan om in jouw plaats te denken en dan begint de miserie…” Dit autonome denken, het zoeken naar, maakt de mens tot mens
Deze uitdaging verdwijnt als je je eigen creatief denken overgeeft aan anderen of machines. Machines zijn een hulp, maar ze maken ons ook lui. Als je thesis door ChatGPT dient geschreven ben je je diploma niet waard.
“Cogito ergo sum” Descartes 1644
Belleman