Een nieuw begin
“Geef je GSM hier maar af!” Het was het vrij directe bevel van juffrouw Mouial die bij de ingang van de nieuwe school Evarist stond op te wachten. Hartelijk is zo een welkom niet, wat zou er hem vandaag nog allemaal te wachten staan?
Evarist was deze morgen voor dag en dauw vertrokken vanuit ORO (Onafhankelijke Republiek Overnelle) naar de naburige Vrijstaat. Het verkeer viel uitzonderlijk eens mee. Zijn vroegere getaande en pezige juf met rond brilletje, die tijdelijk stempelt wegens geen leerlingen meer voorradig in ons Republiek, begeleidde hem in dit nieuwe avontuur.
Juffrouw Mouial viel ondanks haar directe stijl, uiteindelijk nog mee. Zeker nadat ze de juf had herkend die in de omgeving gekend staat om sterke leerlingen voor rekenen en taal af te leveren. Weinig leerlingen maar straffe.
Evarist die geen telefoon meeneemt naar school omdat hij komt om te leren, stapte met grote verwachtingen door de schoolpoort. Het voelde wat raar aan, hier waren ook nog andere leerlingen. Er waren zelfs toiletten voor het andere geslacht en er was geen zandbak.
Een laatste zwaai naar zijn juf die haar gemoed verborg achter een grote rode zakdoek met witte bollekes, en hij werd door juffrouw Mouial op het gepaste nummer gezet om makkelijker naar de klas te gaan. Rosa, rosa, rosae… woelde het door zijn hoofd. Dit duurde echter niet te lang want een jonge meid trok aan de mouw van zijn nieuw jasje. “Dag, ik ben Charlotte maar je mag Lotje zeggen” was de uitnodigende inleiding. Evarist kleurde wat rood aan, zijn omgang met jonge vriendelijke meisjes was tot hiertoe beperkt geweest. “Hallo ik ben Evarist uit de naburige Republiek” stamelde hij, bijna had hij Evaristje gezegd…
“Ah, dan ben jij die flinke jongen uit het buitenland waar ieder hierover spreekt de laatste dagen?” “Ja, dat ben ik” klonk het al wat zelfzeker. Toen juffrouw Mouial hem zijn bank met bijhorende inktpot, de laptop was verbannen, aanwees oogde de toekomst al wat rooskleuriger. Zeker omdat Charlotte, Lotje voor de dichte vrienden, naast hem kwam zitten met een hupse draai…
“Gaudium et spes” was een mooie leuze, blijkbaar ook in de Vrijstaat.
Belleman, vanop de speelplaats.