Een trap voor zijn broek!
Een schop in zijn kont! Ne sjot in zijn g… Het zijn niet mijn woorden maar die van onze Voorzitter van de Onafhankelijke Republiek Overnelle (ORO) die hij durft laten dwarrelen vanop zijn bordes. Hij is de enige in de Republiek met een bordes.
Het is een verduidelijking van zijn realpolitik, zijn no-non(se) aanpak zeker in crisistijden. Het is een doelgerichte methode die werkt, vraag het maar aan Danira. Je kan ze enkel niet gebruiken bij standbeelden. Als je die een trap verkoopt moet je gips bestellen op de spoed. Daarom is onze Illustere geen voorstander van deze harde dingen die meestal toch maar de openbare ruimte vullen in de plaats van lommerrijk groen.
Voor zichzelf wil hij echter een welwillende uitzondering maken. Tot hiertoe staan er geen beelden in onze Republiek, dus de hoogste tijd dacht hij om er eentje te zetten… van hemzelf. Vanop zijn bordes zou hij het dan zien staan in een perkje van anderhalve op anderhalve meter omringd met weelderige bloemen. Het volk was in extase toen hij dit voorstel voor hun nederige voeten gooide! Eindelijk kunst in de Onafhankelijke. Voor iedereen vrij te bekijken, aankomen mag niet vulde Angèle aan na een discussie met haar huisband.
Alexander van de naburige Vrijstaat werd bereid gevonden om in ruil voor wat geuze en malse paardensteaks het beeld te kappen in Paros marmer. Met zo een klassieke naam kon dit niet mislopen. Onze voorzitter had zo eens een beeld gezien tijdens zijn vele klassieke trips. Vooral de welgevormde konten van deze harmonische beelden waren hem bijgebleven. De voorkant was meestal minder indrukwekkend en soms zelfs afgebroken door souvenirjagers.
Na een helse week waarin de kunstenaar bijna aan de drank geraakte, Simonneke al haar typewerk bleef liggen en Frank zijn vier verkeersborden verwaarloosde was het zo ver! Onder een groot wit laken dat men bij Mies van de laatste nies van de voorgevel had gehaald, stond een imposant beeld. Het volk stond rondom te drummen maar wel op anderhalve meter!
De Voorzitter trok aan het touwtje; de massa viel bijna in zwijm! Wat een beeld, de Hermes van Praxiteles verdween in het niets. En inderdaad wat een kont! Toen we nieuwsgierig naar de voorkant gingen kijken kneep de Illustere even in de bil van zijn Angèle… Zij viel niet in zwijm maar in aanbidding.
Belleman
