Het kleed van Angèle
Deze morgen zat onze Voorzitter misnoegd aan zijn keukentafel. Deze had net een dreun gekregen, als je dan uit Ikea komt zak je door de poten. Dit gedrag is niet zijn gewoonte want hij heeft geen last van ochtendhumeur. Reden voor de wat norse blik was een brief op de toile cirée van de keukentafel en de bemoeienis van vrouw Angèle. Deze had blijkbaar wel last van het ochtendgloren.
Zij had de brief open gemaakt terwijl hij toch officieel gericht was aan de illustere roerganger. De post is vrij stipt tegenwoordig, jonge dames vinden blijkbaar makkelijker hun weg doorheen het verkeerskluwen van de naburige Vrijstaat. Ja, we hebben geen eigen post in de Republiek, wel eigen postzegels met de beeltenis van onze nu boze Voorzitter.
“Je moet daar zeker naartoe, je mag je niet laten kennen!” orakelde zij als volleerde Pythia. “Ik ga er niet naartoe!” was de snauw als antwoord. “Ze laten je een jaar in de vuiligheid rondrijden, maken stof voor tien en weigeren één (1!) ticket voor de carwash van onze inwoners! Dat ze hun cava zelf uitdrinken! En daarbij wie zet er nu zijn wekker om een receptie bij te wonen om vier uur ’s nachts!”
De brief bevatte inderdaad een uitnodiging van de mensen die de immense werken uitvoerden aan de toegangspoort van onze Republiek. Ze wilden nu de laatste nacht de plooien letterlijk en figuurlijk gladstrijken met de laatste vrachtwagen bitumen en een receptie op de eindelijk terminale werf. Dit was echter zonder onze Voorzitter gerekend, hij kan soms wat rancuneus zijn. “Dat ze maar drinken maar zonder mij!” De discussie leek gesloten.
“Je mag je niet laten kennen, je kan er heel wat straf volk ontmoeten en de hapjes zullen ook wel overvloedig zijn” opperde Angèle nog. De blik die hierop volgde deed het orakel van Delphi verstommen, het momentum was voorbij. Ze is een verstandige vrouw en weet wanneer zwijgen loont. Ze had nochtans een kleedje uit de recente solden voorzien voor dergelijke gelegenheden. Schoenen had ze nog genoeg, zij het niet van Brantano…
Belleman