Hopeloos uit de tijd
Hopeloos uit de tijd
Mochten we allen onze huishouding bestieren en oplossingen zoeken voor de aankomende problemen zoals de klassieke machtspartijen, dan bestond dit land niet meer.
Voor deze structuren uit de 19de eeuw die werden opgericht om het toen nog nieuwe land een democratische structuur te geven, is het over. Wie hier nog aan twijfelt, leeft op een andere planeet of beseft niet dat je met een organisatie van twee eeuwen geleden de uitdagingen aankan van een 21ste eeuw. Dat deze verouderde structuren bij aanvang werkten en zin hadden, een gek die dit durft ontkennen.
Ook mensen binnen traditionele partijen beseffen dat het politiek spel anders dient gespeeld en willen nieuwe wegen inslaan.
De oubollige structuren gebaseerd op een macht, zelden openbaar maar achter de schermen uitgeoefend, hebben hun tijd gehad. Ons kent ons is een oeroud principe dat nefast werkt in andere tijden met andere noden. Want daar begint alles: andere noden.
Een krokodil kan in de zetels van de macht oud worden (en rijk) maar eens wordt er een handtas van gemaakt. Zich vasthouden aan postjes is menselijk, maar niet langer te verantwoorden.
Zonder te willen twijfelen aan de ooit onbaatzuchtige inzet van sommige politieke mensen die op dat ogenblik ook blijk gaven van politiek moed en het verschil maakten, zitten we op een kantelmoment. Politiek en contact met de burger gebeurt veel mondiger en directer. Zoals kandidaat Raf Terwilghen van CD&V het nog stelde: we moeten een ledenorganisatie worden in plaats van een partij. De leden zijn de top van de organisatie en niet de basis. Luisteren naar de basis is voorbij, de basis dient te beslissen. Oei! Revolutie…?
Helemaal niet want deze leden die beslissen, zullen dit moeten doen in respect voor de democratische instellingen die behoren te werken. Burgers doen hun zeg en politiekers doen hun vertegenwoordigend werk. Dit in volle openbaarheid en met de zekerheid dat ze niet hun eigen dynastie organiseren, zoals nu vaak gebeurt, maar tijdig plaats maken voor anderen.
Utopie? Misschien., want wie verzaakt vanzelf aan de macht? Toch moet het ons aanzetten om verantwoordelijken te blijven wijzen op deze nood aan grondige verandering, moeten we blijven ijveren voor het doen verdwijnen van de duistere politiek cenakels.
Zonder ons allen heeft onze democratie immers geen bestaansrecht.
Belleman (vanuit de woestijn?)