Leve onszelf!
Iedereen hoopte op meer? Wie het vieze rusje kent, onderschat het niet en is nog steeds op zijn gezondheidshoede.
Toen de boodschap gisteren uiteindelijk het scherm haalde was het piekpunt van de media al voorbij. Ach crisiscommunicatie, het is niet aan iedereen gegeven.
Belangrijk hierbij: 1 spokesperson (woordvoerder), 1 gepast moment waarbij je de meeste belanghebbenden kan bereiken en 1 eenduidige, duidelijke boodschap. Je hebt maar 1 kans om te schieten, het moet er dus meteen op zijn. In Brussel kunnen ze het niet ondanks de batterij belangrijke mensen die ze steeds laten opdraven. Ze wachten op je pyjama op een vrijdagavond. Er zijn te veel geweren die in alle richtingen schieten. Levensgevaarlijk?!
Ik ga ook wat vergoelijken. Voor wie mij kent: dit is voor mij niet vanzelfsprekend. Word ik toch ouder en milder...? Ik blijf geloven in de aanpak die experten voorstellen en ik durf zeggen dat de meeste politici proberen te doen wat verwacht wordt: het heil van de bevolking bewaken. Ondanks het politieke spel dat al verraderlijk aan de zijlijn van het speelveld zijn kop boven steekt. La politique politicienne, te mijden als de pest bij een land in crisis.
Waarom duurt het zo lang voorleer die duidelijke en goed getimede boodschap er kan komen? En waarom wordt die niet wervend, begeesterend uitgesproken. Motivatie in deze tijden is zo belangrijk als een mondmasker. Ik zie maar één reden: de hopeloze verdeeldheid van ons politieke landje. Ik ga iets zeggen wat ik een jaar geleden niet zou gezegd hebben: het is op! Het land is uitgewoond! Leeggezogen door allerlei comités, regeringen, parlementen en hun vleiende aanhangers. Ik bedoel dit niet alleen financieel maar vooral als je al die energie samentelt die zo verloren gaat, word je ziek van uitputting. Oeverloze discussies en gehakketak die de gewone mensen gadeslaan met ongelovige blik. Die ze doet afhaken en meewarig de schouders ophalen: doe maar, maar laat mij gerust!
Gelukkig kent de bevolking een grote solidariteit, weg van de politiek. Jullie in Brussel kunnen niet zorgen voor elementaire bescherming, we stikken onze mondmaskers wel zelf! Het moet deze eigentijdse vorm van “naastenliefde” zijn die de motor wordt van de periode na corona. Waar het zal moeten gaan om de echte waarden van een maatschappij die zijn mensen koestert zonder onderscheid. Die geen extremen links of rechts nodig heeft om te weten wat ze zelf aankunnen.
Ik ga dit proberen te onthouden, zodat ik niet verval in mijn oude gewoonten. Want een mens vergeet te snel, een fenomeen waar men in Brussel op rekent.
Belleman