Liefde gaat door de mouw
Toen ik deze morgen mijn koffiezet aanspoorde om toch iets sneller te leveren hoorde ik plots: “Ik hou van jou en jij houdt van mij. “Na zoveel jaren samen mag je dat veronderstellen maar het was toch aangenaam dit nog eens bevestigd te horen. Bij nader luisteren was het echter die gesofisticeerde radio (gekregen van de kinderen) die me zijn liefde verklaarde. De ware was nog bezig met het klaarzetten van de havermout…
Normaal mijn bezigheid maar om één of andere reden was ik deze morgen wat trager uit de startblokken gekomen, een beetje à la Clijsters. Er zijn nog wat werkpunten, hopelijk blijven die er nog een tijdje anders is het hier gedaan. Nobody, en zeker mijn body niet, is perfect.
Van werkpunten gesproken! Sinds het uitbreken van de viezerus heeft onze wasmachine nog niet stilgestaan. Eerst waren er wat meer zakdoeken. Bij de jeugd trouwens helemaal uit de mode? Om deze dagelijkse beslommering wat te verlichten werd er overgeschakeld op papieren dingetjes waar je het snot zo door je handen voelde glijden. Uiteindelijk kwam de oplossing van opperdokter Maggie die op de televisie verkondigde dat je in je mouw diende te niezen en te snuiten. Wie ben ik om haar tegen te spreken? Enkel haar raad “blijf in je kot” sla ik voorlopig nog in de viruswind.
Belleman liep elke dag met een vuile trui. Mijn oppas zei telkens ”Doe je maar een andere aan als je toch niet in je kot kunt blijven”. Dus een andere pull, de vorige gleed makkelijk van mijn bovenlijf, goed gesmeerd door de inhoud. Na drie dagen lag het wasrek vol, ik merkte het pas toen ik mijn vijfde trui afleverde en ik me volop realiseerde “Wat zou ik zonder haar doen?”
De radio met zijn fake liefdesboodschappen kan je missen maar een mens die waakt over je “varèsen” dat is een ander paar mouwen! Neen, deze keer niet in snuiten!
Belleman