Op je bek gaan doet pijn.
Normaal hoor ik je zeggen. Wie valt, houdt er meestal iets aan over. Niet altijd, tenminste als ik rondkijk in onze nationale politiek. Als je daar voluit op je bek gaat of een pandoering krijgt die je je maanden herinnert, doe je “moedig” verder. De plicht en de bijhorende vergoedingen roepen.
“De kiezer heeft gesproken” is misschien wel de meest verkrachte uitdrukking van de laatste maanden. Wat die kiezer heeft gezegd, zal twee weken na de veldslag worst wezen. Het blijft business zoals gewoonlijk en verliezers zijn veroordeeld tot mekaars lijfgeur.
Het failliet van de grote partijen was schokkend. Alhoewel failliet? Als je de bedragen kent die ze zichzelf op jaarbasis toekennen ken je meteen een belangrijke bestaansreden. Het gewin krijgt soms dergelijke omvang dat er zwaar dient geïnvesteerd in onroerend goed. Een belangrijke taak van een politieke partij toch?
Achterhaald, uit de tijd, hopeloos gepakt in snelheid. En toch blijven ze een garantie voor een democratisch bestel want wat is het alternatief? Dat ze met hun organisatie thuishoren in een vorige eeuw, valt niet langer te verbergen. Dat er een poging is om zich aan te passen? Zal wel, er lopen erbij die beseffen dat het anders zal moeten wil men nog meespelen. De krantencommentaren zijn niet opbeurend. Wie het spel volgt, dat steeds door diezelfde tenoren wordt gespeeld (als ze al niet zijn uitgerangeerd in een dure Europese zetel) wordt er niet vrolijk van. Een eufemisme.
Een nieuwe communicatie, de zoveelste slogan, we zullen het geweten hebben. De vlucht vooruit met een piepjonge snaak of vasthouden aan een krakende kar? Wie weet het? Ken je de grootste hoop van Vlaanderen? De mesthoop… een flauwe en ongepast in deze.
Zolang onze beroepspolitici niet echt gaan luisteren naar de wakkere burger blijft er het democratisch deficit dat voor vervreemding zorgt. Dan krijg je cenakels in pluchen zetels die de prijs van een brood niet meer kennen. Die democratie is autoritair en zorgt voor vervreemding en geeft kans aan extremisten links of rechts.
Ik reken erop dat de zaken verdomd slecht moeten lopen voor men komt tot echte verandering. Maar hoeveel mag het nog slechter lopen?
Afhaken heeft echter ook geen zin. Wie zelf stopt met denken wordt gedacht door anderen. En hebben die altijd de beste bedoelingen?
Courage, dit landje blijft blijkbaar ook zo draaien…en dat is de kleine, grote en blijde boodschap toch?
Belleman