Open brief aan het virus
Geachte corona, Covid 19 of welke naam ze u ook willen geven.
U bent zeker niet te vergelijken met uw naamgenoot de heilige Corona die in de tweede eeuw na Christus leefde in Egypte (of was het Syrië?). Zij was goed voor de mensen, een eigenschap die wij u moeilijk kunnen toedichten als ziektemaker zonder erbarmen.
In een eerste bevlieging dacht ik als aanspreking van deze brief, die ik tik en niet met de pen schrijf, dat is voorbehouden aan de intimi, voor jou mijn hevigste tirade aan lelijke scheldwoorden boven te halen. Wees maar opgelucht want ik kom oorspronkelijk van bijna aan de Dender en daar zijn we creatief met lelijke woorden hoewel we lieve mensen proberen te zijn. Tenslotte haalt dit vuile woordenboek, buiten de misschien tijdelijke, persoonlijke verlichting, niet veel uit, zeker niet met een vuil geval als u. Tenslotte schrijf ik deze brief voor alle mensen die ik ken en graag zie/heb, mijn persoonlijk voordeel laat ik (voor één keer) achterwege. Dus het schelden slaan we over.
Heeft u er al bij stilgestaan als het nu maart wordt dat u al twee jaar onder ons bent? Het begon met een kerel die in afzondering diende te gaan na zijn terugkeer uit China. Eén (1 !) persoon… wat volgde was en is niet meer te tellen. De cijfers krijgen we nog elke dag en komen ons al lang de strot uit. Ik heb ze een tijd uit het hoofd gekend, maar daar ben ik mee gestopt uit puur zelfbehoud. Deze info maakt je immers depressief en moedeloos, gemoedstoestanden die we best niet vertonen willen we u uiteindelijk de definitieve trap voor uw kont geven en ons normale leven opnemen.
U heeft ons allen zo murw gekregen dat we de meest uitzonderlijke en misschien (tijdelijk) noodzakelijke maatregelen aanvaardden om u te overwinnen. Snotneuzen gaan amper naar school met alle gevolgen van dien. Mondmaskers en ontsmettingsalcohol werden een goudmijn. Mensen die dierbaar waren verlieten ons, een goede vriend(in) omarmen leek wel zelfmoord. In ons kot blijven was een tijd de enige oplossing als kippen die op stok dienden te blijven, bevreesd voor de dodelijke vos.
Politici probeerden dringende beperkende maatregelen in de media uit te leggen maar u bleef en deed er soms nog een schepje bovenop met nog meer ellende tot gevolg. Hoe durft u dit alles? Hebben wij u als mensheid iets in de weg gelegd? Hebben wij u nu na bijna 24 maanden nog niet genoeg vernoemd, er zijn nog andere en leukere dingen in het leven om over te praten, de inflatie bijvoorbeeld en de energiefactuur…
Wij, en dat is geen koninklijk meervoud maar alle goed menende mensen van deze aardkloot, vinden dat het welletjes is geweest en vragen u dringend om ons met rust te laten. Met de zonnige dagen in het verschiet wordt het tijd dat ons klein grut zijn jonge leven kan hervatten, dat ouderen onbevangen opnieuw op stap kunnen en dat mensen mekaar weer op de werkvloer kunnen vastpakken. Het is wel geweest, we weten hoe sterk je was en misschien nog bent, maar laat ons nu gerust. Twee jaar, ça suffit!
Hopelijk leest u mee en neemt u deze dwingende eis ter harte, het zou een mooi teken van uwentwege zijn van misericordia of erbarmen met de mens.
Nog een laatste zin als waarschuwing: bol het af of we laten Van Ranst los, in een nieuwe pull!
Belleman, Johan Van Gestel