Tot tranen toe
België is rijkelijk bedeeld. Met zijn opdeling in gewesten en gemeenschappen tel ik niet minder dan vijf mannen (geen vrouwen) die verantwoordelijk zijn voor het buitenlands beleid.
In Vlaanderen neemt MP Jan Jambon deze verantwoordelijkheid terwijl kameraad Elio Di Rupo dit doet voor Wallonië. Federaal is Philippe Goffin aan zet en voor Brussel is de immer aanwezige Pascal Smet de man. Voor de Duitstalige gemeenschap is het niet zo duidelijk maar zou het voorzitter Oliver Paasch wel kunnen zijn die aan de buitenlandse touwtjes trekt.
Na de interventie van een minister van het land van Jezus, die het eerder heeft voor het Ros Beiaard en het verbod vroeg voor een gewezen Unesco stoet aan de Dender, besloten onze vijf buitenlandministers een gepaste reactie te formuleren. Een unicum van samenwerking en het ultieme bewijs dat België nog niet dood is? Zeker niet als we het WK voetbal winnen waar Philippe elke dag kaarsjes voor doet branden, hem sinds kort legitiem aangereikt door Delphine.
De bende van vijf besloot om het land van Jezus te vragen niet langer ajuinen te willen kweken in de bezette gebieden. Als men de ajuinenstoet niet lust, heeft men ook geen recht op deze belangrijke groente. Geef toe een duidelijk signaal, een middenvinger van formaat! Mensen verwijten voor ajuin is immers niet netjes!
Het stadje aan de Dender, gekend voor dit basis ingrediënt van de Vlaamse keuken (dixit Jeroen), zal pas na dit weekend de vijf brieven van onze excellenties ontvangen. Uit goede bron, niet Hebron, vernamen we echter dat het voltallige schepencollege tot tranen toe bewogen was bij het horen van dit nieuws. En het was deze keer niet van het gezamenlijk ajuinen pellen, een vast ritueel bij de start van het schepencollege.
Belleman