Twee druppels
Mocht deze titel 20 jaar geleden gebruikt zijn in Onze Onafhankelijke Republiek Overnelle (ORO) dan zou onze Grote Roerganger meteen gedacht hebben aan het stenen kruikje met oude klare. Die tijd lijkt voorbij, alhoewel alles komt terug.
Een ander verhaal in een andere tijd.
Ze leken op mekaar als twee druppels water, ze waren dan ook twee waterdruppels en behoorden zo tot een gegeerde familie. Iedereen wou hen. Maar niet altijd, te veel van hun familie is te veel, op deze manier lijken ze wel op de oude klare. Verguisd en begeerd en vaak onhoudbaar.
“Herinner jij je nog de verhalen van onze voorvaderen waterdruppels die heel oud zijn geworden?” “Jazeker” zei zijn compagnon terwijl hij handig de bocht nam van de Steenvoordebeek.
“Ja zij hadden een rustig kabbelend leven en namen de tijd op weg naar zee!” “Dat is nu wat anders. Door de betonboeren van Aquafin worden we vooruit gejaagd! Gedaan met verpozen in een rustige inham of natuurlijk overstromingsgebied op weg naar het zilte nat van het noorden. Gejaagd door de gladheid van stevige ingrepen bedacht door lobby en ingenieur.”
“Het ergste is” zo ging de oudste waterdruppel verder” dat ze de natuurlijke rustplaatsen voor ons hebben vol gebouwd en dan nu klagen dat we allen samen in dichte drommen de boel daar soms overspoelen." Terwijl hij dit vertelde diende hij uit zijn doppen te kijken want het rad en de stroomversnelling van de Bellemolen doemden op.
Nog wat hindernissen en ze kunnen rustiger voortkabbelen in de regio van de Dender die er donker uitzag, maar het was niet door het water. Rust werd hen niet gegund. Op naar zee, zoet wordt zout en dus onbruikbaar. De boer heeft hen moeten missen, hij zou hen tenminste nog nuttig hebben gebruikt voor veld en dier.
Non solum tempus fugit, sed aqua quoque
Bellebad