Gemekker

Februari was de maand van Tournée Minérale. De maand is nog niet uit of een aantal spitvondelingen willen van maart de dagen zonder vlees maken.

Ik heb een ander voorstel:

Eet dat vlees nog maar (oef Steven?) maar laat ons de komende maand doorkomen zonder grafieken en  cijfers, zonder gezaag van voorstanders en tegenstanders van het vaccin, zonder de openingsuren te weten van ons vaccinatiecentrum, zonder de overbodige uitlating van meneer van den Begin in Humo, zonder het adres te weten van de kapper van Van Gucht, zonder de uitstellen te horen van de beloofde vaccinleveringen, zonder te horen hoe goed bepaalde buurlanden vaccineren, zonder het aantal zieken en overledenen te lezen, zonder de getrouwe gasten op de Afspraak (hoe goed ook), zonder het gekapte hoofddeksel te zien van Jambon, De Croo en Vandenbroucke, zonder te moeten denken aan hoe lang het geleden is dat ik  kinderen, kleinkinderen en vrienden over de vloer heb gehad, zonder met angst in sleur de radio te moeten aanzetten om te horen dat het opnieuw in de soep draait, zonder mondmasker alsof ik net geopereerd word, zonder schrik voor de mensen die ik onderweg ontmoet en me vriendelijk willen goeiendag zeggen maar die ik niet herken vanwege het mondkapje, zonder dat we moeten afspraak maken voor een bezoek aan het WZC, zonder dat we thuis moeten een trappist uitgieten maar hem samen drinken op een terras met veel onnozel geleuter, zonder dat we eten dienen af te halen maar kunnen aanschuiven voor een menuutje klaargemaakt door mensen die we appreciëren, zonder dat ik moet vergaderen met mensen via een computer en waar het op die manier slome vergaderingen worden waar iedereen zich wat schuil houdt, zonder dat ik mijn adem inhoud als ik iemand met mijn fiets voorbijsteek, zonder dat ik mijn ellenboog uitsteek in plaats van mijn gretige hand, zonder dat ik moet e-mails sturen naar verre vrienden die ik al langer dan een jaar niet meer gezien heb, zonder….

Maar wel met een brief in de bus waarbij men mij vriendelijk verzoekt mijn bovenarm vrij te maken. Ik heb nog maar zelden zo uitgekeken naar dat beetje pijn. Tot dan hou ik mijn handen op mijn beide, normaal gretige oren, kijk ik enkel nog Netflix en koester ik mijn boeken. Foert de Covid-wereld.

Belleman