Republiek houdt stand
Mochten jullie je afvragen hoe het hier gaat in de Onafhankelijke Republiek Overnelle (ORO): we houden stand! En hoe!
Ik moet toegeven dat het een zeer goed idee was om de ORO zo snel af te sluiten van de buitenwereld. Eerst aarzelend van ”mag mijn lief nog binnen?”, “ik moet om duiveneten”… Pasta, pardon basta! Onze lokale Maggie stak er een stokje voor. Onze duivenmelker vertelde nog een goeie aan de jonge verliefde kerel: “Als je dan eenmaal mag vliegen, gaat dat nog eens zo rap! Een principe uit de duivensport: vliegen op weduwschap…”
Van een bevriende onderneming uit de naburige staat Ternat konden we containers lenen om de toegang daadwerkelijk af te sluiten. We gaan de naam van onze sponsor hier niet noemen maar hij eindigt op -euter.
Dank aan onze eigen veiligheidsdienst die secuur toekijkt dat er geen mensen vreemd aan de Republiek binnenkomen. Hun speciale training in kamp Waes begint te renderen. Zo was er deze week nog een ernstig incident met een Hollander die binnen wou. Het was een lepe kerel, hij had zelfs een Belgische nummerplaat! Hij beweerde dat hij enkel wou doorrijden naar Ternat omdat hij daar nog mensen kende, hij had er nog gewoond, boven een café! Onze twee champetters hielden het been professioneel stijf en de rakker kon onverrichterzake op zijn bandensporen terugkeren. Tandenknarsend weliswaar.
De twee vertelden nadien dat ze hem precies hadden herkend van televisie, van IDW, DIW of zoiets. “Had hij een getormenteerde bovenlip?” vroeg ik. Neen het is die gast van vroeger die soms krolletjes had maar ze altijd tijdig wegschoor. Hij sprak niet alleen Hollands, hij slaagde er bijna in ons dialect te imiteren. Goed geprobeerd maar je merkt meteen dat ons twee kepiedragers niet snel onder de indruk zijn na hun kampje Waes.
Ook was er een potige kerel van aan ’t zeetje (Middelkerke?) die onze Republiek als doorgang wou gebruiken op weg naar Brussel. In normale tijden een courant fenomeen, tot hiertoe! Hij beweerde dat hij absoluut veilig was. Hij hoestte wel maar dat was om aandacht vragen vertelde hij. In zijn kustgemeente waarvan hij blijkbaar bestierder was, was er immers geen enkele besmetting. “Tuttut tut! Wij mogen niet naar uw zee komen, gij komt hier ook niet binnen” was het laconieke antwoord van onze veiligheidsmensen.
Om jullie maar te zeggen: wij blijven hier gezond in de Onafhankelijke! Tenminste zolang Michel ons blijft bevoorraden met zijn helikopter.
Blijf zorgen voor mekaar!
Belleman