Voesj met de koesj!

Nadenkend depte onze hofdichter van de Republiek zijn pas geknipte ganzenveer in de inktpot met kardinaalsinkt. Het was al de derde maal en zijn rechtermouw vertoonde al een licht inktspoor. Onze Doorluchtige Voorzitter, normaal niet om een woord verlegen, zat naast hem dof te dubben.

De immer borrelende inspiratiebron leek opgedroogd! Writersblock of coronamist in het hoofd? Ze hadden afgesproken om samen de nieuwjaarswensen te schrijven die jaarlijks vanop het bordes, onze President is de enige met een bordes in onze enclave, worden voorgelezen op één januari.

Volgens onze Voorzitter was het de aanhoudende sanitaire toestand die mensen de lust ontnam om nog iets leuks te doen, te zeggen of te schrijven. Nochtans net op het moment dat iedereen er nood aan heeft, kunnen dergelijke boodschappen helpen om de zon doorheen de wolken te zien, om nog eens te lachen en van ver te doen alsof we mekaar vastpakken.

Plots zwaaide de imposante deur van het bureau open en in het felle tegenlicht stond Angèle als in een spaghettiwestern maar hier geen colt aan de heup maar de alom geliefde ontbijtkoeken van de nabije heerlijkheid Loemek! Angèle weet zoals geen enkel andere first lady haar momenten te kiezen. De ganzenveer werd neergelegd, de voorhoofden werden opnieuw fronsvrij gestreken en de zak werd gretig geopend. Blijkbaar werkt de bijhorende suiker van dit ontbijt ook goed voor de inspiratie of was het de aanwezigheid van Angèle?

Het schrijfpapier werd ietwat later opnieuw gestreeld door de dansende ganzenveer, het hemd van de scribent werd niet gespaard maar onze Angèle had Dash in huis. “En als ik straks terugkom wil ik hier een ‘Red Bull’ boodschap zien staan waar de mensen iets aan hebben in deze moeilijke tijden!” was haar voorlaatste zin vooraleer ze de deur toetrok. De laatste zin was: “En als het echt goed is, breng ik nog ons ORO-gebakje als beloning!” De vuurtongen verschenen boven de beide hoofden en onze Voorganger streek zijn immense snor goed als teken van goede luim.

Belleman